ကိုယ္တိုင္ကေနတဲ့ျပဇါတ္

မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြမွ်စ္ဆို႔လိုေပါက္ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ညလမ္းေပ်ာက္သူေတြအတြက္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း မ်ဥ္းတေခ်ာင္းျခားထားအေသြးအသားစေတးမလား၊ ေျပးမလား…..အလွျပငါးအသားစားက်ားလူသားတိရစၦာန္႐ံုမွာတို႔တေတြကကႀကိဳးေပ်ာက္ေနသူေတြေပါ့….အေမွာင္ေတြၾကားကအျပာေရာင္မီးဘဝေတြကို သိသိသာသာျခားအနာဂါတ္ဆိုတာမိုးကုန္စက္ဝိုင္းအလြန္ပစၥဳပၸဳန္ငရဲအတိတ္တေစၦမ်က္ရည္ဝဲ႐ံုမွအပဘ၀ေတြ ခါးသက္သြားခဲ့……ေနာင္တေတာ့မရခ်င္ဘူးအမွားေတြကို မျပင္ႏိုင္သေရႊ႔အတုေတြမ်ားလာတဲ့ေခတ္မွာငါကုိယ္တိုင္လဲ ခဏခဏ အေငြ႔ျပန္ခဲ့ရလူိ႕ပင္လယ္တခုလံုးလဲခမ္းေျခာက္သြားခဲ့ၿပီ…..ငိုလိုက္၊ရယ္လိုက္ၿပံဳးလိုက္၊မဲ့လိုက္အခုခ်ိန္ထိ အဆံုးမသတ္တဲ့ဒီျပဇါတ္ဘယ္ေတာ့မွ တခန္းရပ္မွာလဲ……..