ကၽြန္ေတာ္ အားယားေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကရေရးေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သတ္ပံုမွားတဲ့ညထဲ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိစံုမွိတ္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စြတ္ေအာ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးမွာ ေဘာင္ေတြကို ရိုက္ခ်ဳိးခဲ့ၿပီ။ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုမွာ ရန္လိုမႈေတြကို ဥပေကၡာျပဳခဲ့ၿပီ။ကၽြန္ေတာ့္ အဇၥ်တၱမွာ စိတ္ပ်က္ျခင္း ဒီေရ တရိပ္ရိပ္တက္ခဲ့ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားလမ္းေခ်ာ္ေနသည္ဟု ထင္လည္း ၀င္ေျပာမည္ မဟုတ္ေတာ့။ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေခ်ာ္ေနသည္ဟု သူမ်ားက ထင္လွ်င္လည္း ထိုအထင္သည္ အထင္သက္သက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာရန္ မလိုေတာ့။ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းခ်စရာ ပ်ားရည္လက္က်န္လည္း မရွိေတာ့။ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရေသာ စကားေတြမွာ ဇာတိျပသံေတြၾကားေနရတာ မဆန္းေတာ့။ကၽြန္ေတာ္ ဆုပ္မထားေသာ လက္သီးျဖင့္ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲ မ၀င္လိုေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳပ္မထားေသာ ႀကိဳးျဖင့္ အခ်ည္မခံလိုေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္လိုသူမ်ားကို လိုက္ခဲ့ဟုေခၚရန္ ဆႏၵကုန္ခမ္းခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ရန္ျဖစ္ျခင္းကို သဲသဲကြဲကြဲ မသိသူမ်ားကို ထားခဲ့ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ ေလတခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကို္ယ္ေရးခ်င္ရာ ဆက္ေရးပါမည္။ကၽြန္ေတာ္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ဆက္ေရးမည္။